(jap. 杖道) – współczesna odmiana japońskiej szermierki jōjutsu, prowadzona przy użyciu kija, zwanego jō.
Tradycyjnie Jo ma długość około 127,6 cm (4 shaku, 2 sun i 1 bu) i średnicę 2,42 cm (8 bu) i jest wykonane z białego dębu japońskiego. „Wynalezienie” go przypisuje się Muso Gonnosuke a datuje na koniec XVI wieku.
Wiele legend spowija powstanie Jo-jutsu albo Shinto Muso Ryu a najsławniejsza z nich łączy je z postacią słynnego szermierza Musashi Minamoto (Shinmen Musashi No Kami Fujiwara No Genshin jak brzmiało jego pełne nazwisko). Zgodnie z nią Muso Gonosuke miał wyzwać Musashiego na pojedynek na górze Homan a ten ostatni z łatwością pokonał go stosując techniki dwóch mieczy – Niten Ichi Ryu. Załamany porażką Gonosuke, w momencie pojedynku sławny szermierz, porzucił sztukę wojenną i oddał się medytacjom w świątyni. Tam po wielu dniach postu i medytacji doznał olśnienia i odkrył sekrety jo, broni bez początku i końca... Historycznie rzecz biorąc niewiele przemawia z prawdziwością tej legendy co oczywiście nie zmienia faktu, że tak czy inaczej Muso Gonosuke łącząc większy niż przy użyciu miecza zasięg, większą szybkość niż w tradycyjnym znacznie dłuższym kiju, techniki pchnięć włócznią yari oraz szerokie, obszerne techniki halabardy naginata stworzył unikalny i bardzo skuteczny sposób walki z uzbrojonym przeciwnikiem ukierunkowany nie na jego zabicie a na zniechęcenie do dalszych ataków i kontrolowanie jego poczynań. Wyraźnie nacechowane filozofią buddyjską jodo kładzie wielki nacisk na trening umysłu, wywieranie psychicznej i fizycznej presji, sztukę uników, bloków i ataków wyprzedzających.
Czytaj więcej: Historia jodo